Głupianka

Mała wieś w gminie Kołbiel na prawym brzegu Świdra w pobliżu ujścia Sienniczki. Wg etymologii ludowej nazwa pochodzi od głupiej Anki. W XVI w. Głupia Wola. Prasłowiański rdzeń „głu” oznaczał pień drzewa, stąd pochodzą słowa „głupi” i „głuchy”. Do niedawna wieś była silnym ośrodkiem sztuki ludowej. We wsi zachowało się kilka chałup drewnianych i stodoła kryta słomą. Trzy krzyże drewniane: 1 przy krańcu płn. i 2 przy krańcu zach. Ok. 1 km na pn. związany z wieloma legendami przysiółek Łysa Góra. Ok. 0,5 km na pd. kapliczka na tzw. Jościach z figurą św. Anny. Joście to pradawny ośrodek kultowy. Do 1907 w miejscu obecnej kapliczki leżał wielki głaz z licznymi zagłębieniami, na którym od pradawna składano dary i jedzenie w okresie równonocy wiosennej. W zagłębieniach tych dopatrywano się też pogańskich znaków runicznych. Miejscowa ludność uważała te zagłębienia za ślady stóp, łokci i brody Pana Jezusa i w dalszym ciągu składała dary w postaci jadła i drobnych monet, które potem zbierali żebracy. Na pocz. XX w. proboszcz z Kołbieli, chcąc wykorzenić pozostałości pogańskiego obyczaju, polecił rozbić głaz. Jego resztki znajdują się w schodach przed wejściem do kościoła w Kołbieli. Na miejscu głazu wybudowano kapliczkę z figurą św. Anny. Przy kapliczce nad Świdrem do tej pory w wielkanocną niedzielę zbierają się ludzie i odprawiana jest msza. Dawniej uroczystość kończyła się zabawą. Ok. 0,5 km na wsch. w dolinie Sienniczki duże stawy będące ostoją licznych gatunków ptaków. Źródło: Ajdacki Paweł, Janicka Joanna, Mińsk Mazowiecki i okolice. Przewodnik Turystyczno-krajoznawczy. Mińsk Mazowiecki 2008 Ajdacki Paweł, Kałuszko Jacek, Sobociński Wojciech, Garwolin i okolice. Przewodnik turystyczny, Warszawa 2004. Bartnicka Anna, Skarby Mazowsza. Folklor kołbielski, Sufczyn 2008. Kałuszko Jacek, Ajdacki Paweł, Otwock i okolice. Przewodnik. Pruszków 2006.