Gostynińsko-Włocławski Park Krajobrazowy

Gostynińsko-Włocławski Park Krajobrazowy, jak sama nazwa określa, zajmuje duże obszary między Gostyninem a Włocławkiem.

Powstał 5 kwietnia 1979 r. Ma pow. 389,5 km2 (z tego w woj. mazowieckim 167, 5 km2 i w kujawsko-pomorskim 222 km2) i dodatkowo 142 km2 otuliny. Obejmuje tereny Pradoliny Wisły.

Jest ważnym elementem korytarza ekologicznego wiodącego od Puszczy Kampinoskiej przez Puszczę Bydgoską, aż po Bory Tucholskie.

W parku wyróżnić można trzy podstawowe typy krajobrazu: tarasów wiślanych – rozległych i płaskich piaszczystych powierzchni akumulacji rzecznej, tarasów wydmowych z licznymi wałami, zespołami lub pojedynczo występującymi wydmami i krajobraz równin akumulacji bagiennej z płaskimi, podmokłymi, a często zabagnionymi dolinkami. W związku z tym występuje duże bogactwo form morfologicznych jak: rynny subglacjalne, ozy, kemy, terasy Wisły. Z okresu polodowcowego pochodzi jeden z największych w Polsce kompleksów wydm śródlądowych. Na obszarze parku jest 40 jezior z unikatowym w skali światowej jeziorem Gościąż z charakterystycznym zachowanym układem warstwowym osadów dennych z ostatnich 13 tysięcy lat. Cenną ostoją ptaków jest Jezioro Rakutowskie w okolicach Kowala. Najcenniejsze obszary objęte są ochroną rezerwatową (10 rezerwatów + 4 w otulinie).

Ponad 60% powierzchni parku zajmują lasy, w których dominują bory sosnowe i lasy mieszane. Szacuje się, że na obszarze parku występuje ok. 800 gatunków roślin naczyniowych, z tego ok. 50 objętych jest ochroną gatunkową. Wśród fauny parku najcenniejszą grupę stanowią ptaki, szczególnie wodno-błotne. Dobre miejsce do bytowania i lęgów znajdują tu m.in. gatunki zagrożone, wpisane do „Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt”: bocian czarny, bąk, kulik wielki, żuraw, błotniak łąkowy i zbożowy, batalion, krwawodziób i derkacz. Pod opieką parku funkcjonuje Ośrodek Rehabilitacji i Hodowli Ptaków, którego zasługą jest poza ratowaniem ptaków – głównie drapieżnych, także przywrócenie przyrodzie sokoła wędrownego.

W latach 80-tych XX w. dokonano udanej reintrodukcji bobra, który zadomowił się w tutejszym środowisku. Sam natomiast powrócił w te strony ryś – przywędrował z Puszczy Kampinoskiej, gdzie wypuszczono na wolność kilka osobników tego gatunku.

Na terenie parku poza systemem szlaków pieszych i rowerowych funkcjonuje ok. 10 ścieżek dydaktycznych i przyrodniczych o różnym stopniu trudności oraz trzy zielone szkoły z działalnością ukierunkowaną na edukację przyrodniczą.

Źródło: Jan Rostowski. Szlaki Turystyczne okolic Płocka. Płock 1990

Internet: http://parki.kujawsko-pomorskie.pl/gwpk