English
Deutsch
Zagórze to niewielkie osiedle otoczone lasem Mazowieckiego Parku Krajobrazowego, na zachód od szosy nr 17 Warszawa-Lublin. Historia tego osiedla sięga początku XX w. kiedy to Leon Chrzanowski właściciel majątku Olszyny wzniósł tu pensjonat – rodzaj ośrodka leczniczo-wypoczynkowego dla warszawskich środowisk twórczych. Kazimiera Chrzanowska odsprzedała kawałek gruntu Marii Rodziewiczównie, której majątek w Hruszowej na Polesiu był zniszczony przez bolszewików. W 1919 r. pisarka postawiła dworek „Wyraj” i mieszkała w nim przez dwa lata. Tu powstało „Lato leśnych ludzi” i „Gniazdo Białozora”. Przeżyła tu napad rabunkowy, była skrępowana i zakneblowana. Kula z pistoletu przeszyła jej policzek i wyszła uchem. Po długiej kuracji wdarło się zakażenie, wąglik i róża; jej życie wisiało na włosku. To zdarzenie zniechęciło Rodziewiczównę do Zagórza; po wojnie bolszewickiej wróciła do Hruszowej. W Zagórzu była ponownie w 1941 r. z wizytą u Kazimiery Chrzanowskiej i jej córki Haliny Królikowskiej.
W 1939 r. majątek kupiło Koło Przyjaciół Instytutu Higieny Psychicznej, by utworzyć sanatorium dla chorych na nerwice.
Dworek Rodziewiczówny to niewielka willa o mansardowym dachu, z kolumnowym gankiem i balkonem na wysokości I piętra. W pobliżu zwraca uwagę romantyczny, wzniesiony z kamienia „Zameczek” – miejsce pracy prof. Kazimierza Dąbrowskiego, twórcy i dyrektora sanatorium.
Źródło: Jacek Kałuszko, Paweł Ajdacki „Otwock i okolice” Wydawnictwo Rewasz 2006
Internet: http://kasiaszkutalska.blogspot.com/2014/02/zagorze-dworek-rodziewiczownej.html
