English
Deutsch
Karolin to zabytkowy zespół parkowo-pałacowy należący administracyjnie do Otrębus, leżący na płn. skraju Lasu Nadarzyńskiego.
Jest to podwarszawska posiadłość z początku XX w., nazwana na cześć żony Feliksa Bobrowskiego pierwszego właściciela – Karolinem. Pałac w Karolinie, wzniesiony po 1909 r. wg proj. Czesława Domaniewskiego, nim stał się siedzibą Mazowsza, był domem opieki oraz „sanatorium dla zmęczonych nerwowo”, prowadzonym przez dr Wacława Knoffa. Zakład funkcjonował do 1939 r., po wojnie został na krótko reaktywowany, ale ostatecznie Karolin przeznaczono na inne cele.
Ministerstwo Kultury i Sztuki zleciło Tadeuszowi Sygietyńskiemu zorganizowanie zespołu ludowego, który miałby gromadzić i dokumentować muzyczną twórczość ludową opartą na pieśniach, przyśpiewkach, tańcach i na ich kanwie stworzyć repertuar prezentujący bogactwo tej dziedziny kultury polskiej wsi. Dekret o powołaniu zespołu nosi datę 8 listopada 1948 r., ale już wcześniej, jeszcze podczas wojny, Tadeusz Sygietyński wraz z żoną, przedwojenną gwiazdą filmu i kabaretu Mirą Zimińską-Sygietyńską postanowili taki zespół stworzyć. Z niezwykłą energią zabrali się do pracy wędrując po wsiach mazowieckich i wyszukując: pani Mira – stroje po babci, pan Tadeusz – melodie, teksty, tańce i przyszłych członków zespołu. Już po dwóch latach, 6 listopada 1950 r. w Teatrze Polskim w Warszawie odbyła się premiera pierwszego programu „Mazowsza”. W kolejnych latach zespół wyjeżdżał na tourne za granice i do dziś odwiedził niemal wszystkie zakątki świata prezentując polską kulturę ludową. Po śmierci w 1955 r. Tadeusza Sygietyńskiego funkcję dyrektora i dobrego ducha opiekuńczego pełniła aż do końca życia (1997) pani Mira.
Na terenie siedziby zespołu „Mazowsze” znajduje się izba pamięci, której zbiory obejmują stroje ludowe, w których występowali członkowie zespołu oraz pamiątki z występów przywiezione z całego świata. We wrześniu 2002 r. ustawiono w parku przed tarasem brązowy pomnik twórcy zespołu.
Pałac prezentuje się najpiękniej od strony ogrodu. Taras, do którego wiodą dwubiegowe schody z tralkową balustradą jest otoczony pięknymi, starymi drzewami, wśród których wyróżniają się największe w Polsce tulipanowce. Widać z niego perspektywę długiej, wybiegającej w las alei. Tych alei – pomników przyrody można znaleźć w najbliższej okolicy kilkanaście. Pod okapem dachu można dopatrzeć się fryzu malowanego w liście. Od frontu znajduje się okrągły skwer z głazem upamiętniającym twórców „Mazowsza” i wiankiem kamieni, na których wyryto nazwy krajów i daty występów.
W 2009 r. na przyległym do parku terenie powstało Europejskie Centrum Matecznik Mazowsze, na które składa się nowoczesny obiekt z salą widowiskową i pracowniami artystów oraz zaplecze hotelowe i gastronomiczne. Centrum pełni istotne funkcje kulturalne; na organizowane tu spektakle zjeżdżają ludzie nawet z odległych stron.
Źródło: Wojciech Markert. Powiat pruszkowski. Przewodnik subiektywny. Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki, 2006.
Internet: http://mazowsze.waw.pl/sub,pl,mazowsze---historia.html
