Kościół p.w. św. Feliksa

Marysin Wawerski jest osiedlem w północnej części warszawskiej dzielnicy Wawer.

Został założony na początku XX w. w lasach należących do dóbr „Zastów”. Wcześniej istniała tu cegielnia. W miejscu nazywanym Wawer-Glinki od 1922 r. powstawał Dom Prowincjonalny Zgromadzenia Sióstr Św. Feliksa z Kantalicjo. Oficjalne erygowanie centrum prowincji warszawskiej pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Korony Polskiej nastąpiło 4 września 1922 r. Siedziba nowej prowincji z całym wzniesionym później kompleksem kościelno-klasztornym, stała się wotum wdzięczności za odzyskanie przez Polskę niepodległości i powrót sióstr do Warszawy (wygnanych po powstaniu styczniowym).

Od roku 1921, od pierwszych chwil przybycia felicjanek na „wawerskie piaski” w drewnianych domkach na zakupionym przez siostry terenie, działało już żeńskie gimnazjum z internatem, oraz sierociniec pod wezwaniem św. Feliksa, a niecałe dwa miesiące po oficjalnym erygowaniu prowincji, 3 listopada 1922 r. otwarta została koedukacyjna szkoła powszechna dla dzieci ze wszystkich grup społecznych, do której w ciągu kilku dni zapisało się około stu uczniów. Gdy kierowniczka, siostra M. Bernarda Łasiewicz zorientowała się, że rodzice wielu z tych dzieci są analfabetami, natychmiast zorganizowała też dla nich kursy wieczorowe.

Jeszcze podczas budowy murowanego domu zorganizowano na parterze maleńką kaplicę. Decyzja o budowie kompleksu kościelno-klasztornego zapadła w 1927 r., a cały projekt i jego wykonanie powierzono wybitnemu architektowi Zygmuntowi Gawlikowi. Zaproszono również do współpracy znanego rzeźbiarza Xawerego Dunikowskiego, którego dziełem jest płaskorzeźba Matki Bożej Częstochowskiej oraz figury św. Franciszka i św. Feliksa, zdobiące fronton świątyni. Nie zdecydowano się, niestety, na jego projekt dwustronnego, drewnianego ołtarza, gdyż był zbyt kosztowny, ale zamówiono skromniejszy, zaprojektowany przez Gawlika a wykonany przez uczniów Dunikowskiego w Krakowie.

We wrześniu 1939 r., w dniach oblężenia Warszawy przez Niemców osiemdziesięciometrowa wieża kościoła stanowiła punkt obserwacyjny dla artylerzystów wroga. 22 września pojawił się na niej Hitler w towarzystwie Himmlera obserwując atak na Warszawę. Wycofując się w 1944 r. Niemcy nie zdążyli wysadzić wieży, która tym razem mogła być punktem obserwacyjnym dla Armii Czerwonej. Dlatego też przez 21-25 listopada ostrzeliwali kościół ogniem ciężkiej artylerii, wreszcie same siostry poprosiły polskich saperów o wysadzenie nadwątlonej konstrukcji; po jej zniszczeniu ostrzał artyleryjski ustał.

Po wojnie zastanawiano się czy zniszczony kościół warto odbudowywać, ostatecznie jednak pomału przywrócono mu dawny kształt. Wieża odzyskała swój charakterystyczny wygląd z metalową konstrukcją na szczycie dopiero w 2008 r.

Kościół przekazano w użytkowanie powstającej parafii św. Feliksa 10 czerwca 1958 r. Siostry Felicjanki zachowały prawo własności do 10 listopada 2006 r. kiedy ostatecznie przekazały go parafii.

W pobliżu, przy ulicy Kościuszkowców znajduje się cmentarz wojenny otwarty 12 listopada 1939 r. z grobami żołnierzy polskich poległych w 1939, 1944 i 1945 r. oraz z mogiłami ofiar zbrodni niemieckich, w tym zbrodni wawerskiej z 27 grudnia 1939 r.

Źródło: Źródło: Jacek Kałuszko, Paweł Ajdacki „Otwock i okolice” Wydawnictwo Rewasz 2006

Karol Mórawski. Warszawskie cmentarze. Przewodnik historyczny. PTTK „Kraj”, Warszawa 1991

Internet: http://marysinwawerski.pl/?page_id=196

http://www.felicjanki.waw.pl/nasza-prowincja/historia-prowincji/75-nasza-prowincja/historia-prowincji/historia-kosciola