English
Deutsch
Anin jest osiedlem w dzielnicy Wawer, w płd.-wsch. części Warszawy.
Został założony na początku XX w. w lasach należących do hr. Ksawerego Branickiego w wyniku parcelacji jego dóbr. Nazwa pochodzi od imienia jego żony Anny. Rozwój osiedla mimo korzystnych warunków klimatycznych i dobrego dojazdu (kolej nadwiślańska i szosa brzeska) początkowo hamowany był przez istnienie rosyjskiego fortu Twierdzy Warszawa. Pierwsze domy powstawały na parcelach położonych przy ulicach wytyczonych prostopadle do linii kolejowej (są to dzisiejsze ulice „Poprzeczne” opatrzone kolejnymi numerami). W okresie międzywojennym fort zlikwidowano a osiedle szybko się rozrastało.
27 grudnia 1939 r. mieszkańcy Anina i Wawra stali się ofiarami niemieckiej zbrodni dokonanej w odwet za zabicie dwóch żołnierzy niemieckich przez pospolitych przestępców. Rozstrzelano 106 osób, powieszono też Antoniego Bartoszka, właściciela restauracji, na terenie której doszło do zabicia żołnierzy.
W roku 1951 Anin i sąsiednie miejscowości zostały włączone do Warszawy.
W rozbudowującym się osiedlu nie mogło zabraknąć kościoła. Już w 1911 r. Antoni Szalla opracował plan i kosztorys budowy kaplicy, inny mieszkaniec, Jakub Pawlikowski przeznaczył plac pod budowę, nadleśnictwo wilanowskie dostarczyło drewna, a mieszkańcy Anina i Nowego Wawra pokryli koszty budowy. Kaplicę oddano do użytku 1916 r. W 1929 r. została powiększona i dobudowano do niej wieżę o wysokości 18 m, na której zawieszono dwa dzwony.
Wzrastająca ciągle liczba mieszkańców spowodowała, że jeszcze przed II wojną światową zaczęto projektować nowy, murowany kościół. Miał on być jednocześnie pomnikiem żołnierzy polskich poległych w bitwach pod Wawrem w czasie Powstania Listopadowego. Wybuch wojny zniweczył te plany. Władze kościelne podjęły jednak decyzję o powołaniu parafii w Aninie; 1 czerwca 1942 r. uroczystego erygowania parafii z tytułem Matki Bożej Królowej Polski dokonał arcybiskup Stanisław Gall. Pierwszym proboszczem został ks. Piotr Pieniążek, który wkrótce po wojnie przystąpił do rozbudowy kościoła. W 1948 r. dobudowano prezbiterium i zakrystię, w rok później boczne nawy kościoła. Wzniesiono także budynek parafialny, który w 1951 r. władze komunistyczne zarekwirowały, przekazując w przymusową dzierżawę Zarządowi Kin – powstało tu funkcjonujące przez wiele lat kino „Wrzos”.
W okresie od października 1975 do maja 1978 r. wikariuszem w parafii był przyszły błogosławiony męczennik, ks. Jerzy Popiełuszko.
W 1976 r. rozpoczęła się budowa nowej świątyni według projektu Zygmunta Stępińskiego. Kościół ukończono w ciągu 4 lat i 13 grudnia 1980 r. arcybiskup Bronisław Dąbrowski dokonał przeniesienia Najświętszego Sakramentu do nowego budynku. 13 czerwca 1992 roku Prymas Polski Józef Glemp dokonał uroczystej konsekracji nowego kościoła pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski. Stary drewniany kościółek, został przeniesiony do nowej parafii w Tarchominie-Porajach.
Zgodnie z zamysłem architekta kościół jest pomnikiem ofiar zbrodni niemieckiej z 27 grudnia 1939 r. Jest to nowoczesna budowla z fasadą zdobioną łamanym kamieniem i wysoką wieżą-ścianą stanowiącą tło dla wyższego od niej krzyża. Kościół otoczony jest zielenią, na ściany wspinają się pnącza. Jego wnętrze ozdobił ołtarz z drewna lipowego przedstawiający „krzew gorejący”, z tabernakulum zdobionym bursztynem, dzieło artysty-rzeźbiarza Władysława Trojana, oraz niezwykłe witraże z pracowni Teresy Reklewskiej. W bocznej kaplicy w 2008 r. poświęcono ołtarz Matki Bożej Królowej Polski z kopią obrazu jasnogórskiego.
W 1989 r. parafii zwrócono budynek po byłym kinie „Wrzos”, które już wcześniej zakończyło swą działalność. Po generalnym remoncie budynku odbywają się w nim zebrania społeczne, imprezy kulturalne i uroczystości religijne.
Źródło: Źródło: Jacek Kałuszko, Paweł Ajdacki „Otwock i okolice” Wydawnictwo Rewasz 2006
