Kościół p.w. św. Wita

Kościół parafialny pw. św. Wita został wybudowany w latach 1732-37 wedle projektu Jakuba Fontany w stylu tzw. baroku piemonckiego, ufundował go marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński. W latach 1911-13 częściowa przebudowa wg projektu Hugona Kudery. Kościół murowany, tynkowany, orientowany. Nawa główna trójprzęsłowa. Środkowe przęsło szersze od pozostałych. Wyposażenie wnętrza w dużej części barokowe, m.in. bogato zdobiona motywami rybackimi ambona. Co ciekawe barokowy ołtarz boczny w prawym skrzydle transeptu był przed przebudową ołtarzem głównym. W kaplicy św. Antoniego barokowa chrzcielnica wykonana z czerwonego marmuru. Na uwagę zasługuje również dziecięcy nagrobek z 1601 r. z fragmentem „Trenów” Kochanowskiego. W kościele znajdziemy obrazy Michała Elwiro Andriollego. Jego Brzegi przez 10 lat należały do karczewskiej parafii. Przekazał „św. Kazimierza Królewicza”, „Chrystusa w grobie” i „Matkę Boską Bolesną”, która teraz znajduje się w Kaplicy Pamięci Narodowej. Andriolli zaprojektował też niektóre chorągwie zgromadzone w Kościele oraz bogato dekorowane drzwi.

W parku przed kościołem stoi figura „Niepokalane Poczęcie Matki Boskiej”, którą wykonał profesor Mazurek w 1905 r., 50 lat po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. Tablica poświęcona pamięci żołnierzy AK IV Rejonu „Korolewo-Fromczyn”. Przed głównym wejściem znajduje się ciekawa dzwonnica z przełomu XVIII i XIX w. w stylu klasycystycznym.

Na zewnętrznej płd. ścianie kościoła płyta nagrobna z 1595 r. z czerwonego marmuru, z popiersiem oraz herbem fundatora – kupca warszawskiego Melchiora Walbacha. Król nobilitował go w 1565 r. Na płycie natkniemy się na dwie łacińskie inskrypcje: u góry Sive morimur sive vivimus Christi sumus. MelchiorWalbach („Czy umieramy, czy żyjemy do Chrystusa należymy”), a u dołu: Anno salutis humanae 1596. To jedna z dwóch renesansowych mieszczańskich płyt nagrobnych zachowanych w centralnej Polsce! Druga znajduje się w kaplicy Borkowskich w farze w Kazimierzu Dolnym. Wątpliwość jednak budzi data 1596, ponieważ Melchior Walbach zmarł dopiero w 1602 r. Być może nie jest to zatem płyta nagrobna tylko fundacyjna jednej z kaplic przy ówczesnej karczewskiej farze.

Przy wejściu na cmentarz pod kościołem pomnik przyrody – lipa drobnolistna (360 cm obwodu / 25 m wys.). Kamień przed wejściem na teren kościelny, poświęcony M. E. Andriollemu, sfinansowało Towarzystwo Przyjaciół Karczewa w 1993 r.

Źródło: Jacek Kałuszko, Paweł Ajdacki „Otwock i okolice” Wydawnictwo Rewasz 2006

Internet: http://www.parafiakarczew.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=4&Itemid=16