Zespół parkowo-dworski

Sikórz położony jest na Pojezierzu Dobrzyńskim nad Skrwą Prawą, ok. 15 km na płn.-wsch. od Płocka.

Ostatnimi właścicielami Sikorza przed II wojną światową byli Piwniccy. W okresie międzywojennym gościli oni we dworze w Sikorzu Tadeusza Dołęgę-Mostowicza, który tu właśnie napisał znaną powieść „Znachor”. Był tu też Julian Tuwim. W dworze w Sikorzu powstał jego „Bal w operze”. Piękno tej okolicy wywarło trwałe wrażenie na poecie. Kilkakrotnie wspominał Sikórz w rymach „Kwiatów polskich”. Na wakacje przyjeżdżali tu też Antoni Słonimski, Ludwik Hieronim Morstin, Kazimiera Iłłakowiczówna i Kazimierz Wierzyński. Sikórz i jego otoczenie inspirowały malarsko goszczących tu Jana Piotra Norblina czy braci Stanisława i Józefa Czajkowskich. Józef był znanym pejzażystą.

Dwór klasycystyczny zbudował około 1850 r. Eugeniusz Piwnicki. Od dworu do neogotyckiego kościoła pw. św. Trójcy prowadzi zabytkowa aleja lipowo-kasztanowcowa. W czasie I wojny światowej dwór częściowo spłonął. Odbudowany utracił swoją stylowość. Około 1930 r. wybudowano oficyny dla licznie przybywających do Piwnickich gości. W czasie II wojny światowej we dworze siedzibę miała żandarmeria niemiecka. Po wojnie majątek rozparcelowano, a we dworze były biura i mieszkania pracowników PGR-u. W 1975 r. wybuchł pożar. Spaliła się część dachu, ale dwór szczęśliwie ocalał.

Dwór otacza park założony w 1930 r. według projektu malarza Czajkowskiego w stylu krajobrazowym naturalistycznym. Część centralną zajmował dwór, do którego prowadziła reprezentacyjna aleja lipowo-kasztanowcowa od miejscowego kościoła neogotyckiego. Trzeba zaznaczyć, że wcześniejszy właściciel tego majątku Franciszek Ksawery Zboiński ufundował drogę krzyżową, która stała w miejscu powyższej alei od 1791 r. do 1941 r. W czasie II wojny światowej Niemcy rozebrali drogę krzyżową. Od dworu do folwarku prowadziła druga aleja wysadzana klonami. Wewnątrz obu alei zaplanowano dywan kwietny. W pozostałej części parku nieregularnie rozmieszczano klomby w wyszukanych formach. Rosły w nich różne kwiaty importowane przez hrabinę. Pomiędzy nimi biegły alejki z bukszpanem, ligustrem, klematisem czy karaganą. W części północno-wschodniej majątku był kort tenisowy otoczony żywopłotem z karagany. Skarpa w części porośnięta była drzewami owocowymi. Na jej tarasach rosły brzoskwinie i morele. Cały teren, z wyjątkiem graniczącego lasu, otoczony był parkanem. Dziś nie ma klombów kwiatowych, są trawniki. Nie ma kortu jest stacja paliw. Skarpa jest nieużytkowana, porastają ją samosiejki. Nie zachowało się ogrodzenie z bramą. Zachowały się obie aleje. Aleję lipowo-kasztanowcową porastają 44 lipy i 14 kasztanowców, które są pomnikami przyrody. Zachowała się główna bryła dworu. Oficyny, gdzie gościli znakomici polscy literaci i malarze zostały sprzedane i stanowią osobną posesję.

Wielu Polaków zna plenery Sikorza, które występują w przedwojennej wersji filmowej „Znachora”.

W XIX w. mieszkał w Sikorzu Gustaw Zieliński (1809-1881) powstaniec i poeta, zbieracz książek. Zgromadził ich ponad 25 tys. tomów. Jego syn Józef podarował księgozbiór ojca Towarzystwu Naukowemu Płockiemu i tak powstała Biblioteka Zielińskich w Płocku.

Nazwa Sikórz pochodzi od szumiącej wody tj. sikory rzeki Skrwy, albo od sikorek, które miały tu swoje siedlisko.

Źródło: Piesze znakowane szlaki turystyczne okolic Płocka. Przewodnik turystyczny

Internet: http://pl.wikipedia.org/wiki/Sikórz_%28województwo_mazowieckie%29