Plac Jurgensa

Edward Jurgens (1824-1863) wychowanek Małachowianki, członek Dyrekcji Stronnictwa Białych w powstaniu styczniowym, więzień X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej, gdzie zakończył życie.

Plac Jurgensa usytuowany jest w obrębie ulic Bielskiej, Ostatniej i Okrzei. W tle placu kościół i klasztor poreformacki św. Jana Chrzciciela. Na placu przed kościołem pomnik z 1991 r. projektu Gustawa Zemły bł. arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego (1858-1941). Poświęcił ten pomnik w czerwcu 1991 r. papież Jan Paweł II przebywający z pielgrzymką w Płocku.

Murowany kościół dla reformatów zbudowany został w latach 1758-1771. Poprzedzał go kościółek drewniany z 1756 r. Klasztor dla misjonarzy reformatów powstał w latach 1773-1785. Obie budowle przebudowano w 2 połowie XIX w. i rozbudowano w 1 połowie XX w. W klasztorze siedzibę mają Wyższe Seminarium Duchowne, dom profesorski i biblioteka (ul. abp. Nowowiejskiego 2).

Fundatorką kościoła była miecznikowa zakroczymska Maria Laskowska. Marmurowa tablica nagrobna fundatorki znajduje się w kościele. Kościół pw. św. Jana Chrzciciela zbudowano w stylu późnego baroku. Jednonawowy, ze sklepieniem kolebkowym i z węższym prezbiterium. Od frontu widoczne dwie nisze, w których stoją posągi św. Piotra i św. Pawła. Oryginały posągów uległy zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Nad prezbiterium dość wysoka barokowa sygnaturka.

Wnętrze kościoła jest barokowo-rokokowe. Zwraca uwagę kontrast między białymi ścianami i sklepieniem oraz dekoracją rzeźbiarską a ciemnym brązem ołtarzy, ambony, ławek. Ołtarz główny z 1777 r. wykonany jest z drewna dębowego przez jednego z zakonników, rzeźby są z drewna lipowego. W centralnej części rzeźba Chrystusa na krzyżu, żłobkowane kolumny o białych bazach i głowicach podpierają wyższą kondygnację z obrazem patrona świątyni. Cztery ołtarze boczne utrzymane w tym samym stylu, podobnie jak ambona.

W kościele tym w 1893 r. siostra Maria Kozłowska doznała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia dla świata.

Do XVI w. do Soboru Trydenckiego przygotowanie do kapłaństwa odbywało się w szkołach przykatedralnych, bądź u proboszcza. Na Soborze Trydenckim uchwalony został w dniu 15 lipca 1563 r. dekret o seminariach duchownych. W diecezji płockiej pierwsze seminarium bp Wojciech Baranowski powołał w 1594 r. w Pułtusku, chociaż od początku myślano o Płocku. W 1710 r. bp. Ludwik Bartłomiej Załuski erygował seminarium w Płocku przy kościele katedralnym. Po powstaniu styczniowym w 1864 r. ukazem carskim skasowano klasztor dla misjonarzy reformatów, skonfiskowano majątek, a misjonarzy wywieziono. W latach 1864-1865 władze kościelne łączą seminaria w Pułtusku i Płocku. Siedzibą seminarium do 1867 r. jest opactwo benedyktyńskie. W 1867 r. władze carskie zabierają na swoje cele budynek opactwa benedyktyńskiego i przenoszą seminarium do klasztoru poreformackiego. W latach 1876-1883 przebudowano gmachy klasztorne na potrzeby seminarium. Zbudowano gmach profesorski. Gdy zarządcą diecezji został bp Antoni Julian Nowowiejski (1908-1941) zbudowano budynek mieszkalny dla księży profesorów oraz gmach Biblioteki i Archiwum Diecezjalnego. Rozbudowano skrzydło gmachu głównego i zbudowano salę gimnastyczną. W 1916 r. oddano do użytku budynek Niższego Seminarium Duchownego. W 1929 r. w Brwilnie powstał dom letniskowy dla profesorów i studentów „Antoniówka”.

W dniu 25 września 1925 r. Rada Ministrów RP nadała seminarium płockiemu status szkoły wyższej. Wybuch II wojny światowej to trudny czas dla seminarium. Hitlerowcy brutalnie obeszli się z profesorami i klerykami. Wielu zginęło w obozach koncentracyjnych. Nieocenioną stratą jest zniszczenie Biblioteki Seminarium przez Niemców. Biblioteka liczyła ok. 500 cennych inkunabułów, 100 starodruków z XVI w. i wiele innych znaczących dzieł. Niemcy wiele ksiąg spalili. W 1941 r. pozostałe zbiory Biblioteki wywieźli do Królewca. Ślad po większości z nich zaginął. Już w kwietniu 1945 r. zorganizowano w Seminarium zajęcia naukowe. W latach 1986-1993 gmachy zostały odrestaurowane i zmodernizowane. Niższe Seminarium Duchowne w 1998 r. przeniesiono do nowej siedziby w Sikorzu k. Płocka. W 2010 r. Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku obchodziło 300-lecie swego istnienia.

Na dziedzińcu stoi pomnik z popiersiem papieża Jana Pawła II, projektu Gustawa Zemły. Na budynku seminarium napis:”Quidquid agis prudenter agas et respice finem – Cokolwiek czynisz czyń roztropnie i patrz jaki będzie koniec”.

Źródło: Płock od A do A. Jerzy Stefański.

Internet: http://www.plock.eu/pl/kosciol_i_klasztor_podominikanski.html

Edward Jurgens (1824-1863) wychowanek Małachowianki, członek Dyrekcji Stronnictwa Białych w powstaniu styczniowym, więzień X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej, gdzie zakończył życie.

Plac Jurgensa usytuowany jest w obrębie ulic Bielskiej, Ostatniej i Okrzei. W tle placu kościół i klasztor poreformacki św. Jana Chrzciciela. Na placu przed kościołem pomnik z 1991 r. projektu Gustawa Zemły bł. arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego (1858-1941). Poświęcił ten pomnik w czerwcu 1991 r. papież Jan Paweł II przebywający z pielgrzymką w Płocku.

Murowany kościół dla reformatów zbudowany został w latach 1758-1771. Poprzedzał go kościółek drewniany z 1756 r. Klasztor dla misjonarzy reformatów powstał w latach 1773-1785. Obie budowle przebudowano w 2 połowie XIX w. i rozbudowano w 1 połowie XX w. W klasztorze siedzibę mają Wyższe Seminarium Duchowne, dom profesorski i biblioteka (ul. abp. Nowowiejskiego 2).

Fundatorką kościoła była miecznikowa zakroczymska Maria Laskowska. Marmurowa tablica nagrobna fundatorki znajduje się w kościele. Kościół pw. św. Jana Chrzciciela zbudowano w stylu późnego baroku. Jednonawowy, ze sklepieniem kolebkowym i z węższym prezbiterium. Od frontu widoczne dwie nisze, w których stoją posągi św. Piotra i św. Pawła. Oryginały posągów uległy zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Nad prezbiterium dość wysoka barokowa sygnaturka.

Wnętrze kościoła jest barokowo-rokokowe. Zwraca uwagę kontrast między białymi ścianami i sklepieniem oraz dekoracją rzeźbiarską a ciemnym brązem ołtarzy, ambony, ławek. Ołtarz główny z 1777 r. wykonany jest z drewna dębowego przez jednego z zakonników, rzeźby są z drewna lipowego. W centralnej części rzeźba Chrystusa na krzyżu, żłobkowane kolumny o białych bazach i głowicach podpierają wyższą kondygnację z obrazem patrona świątyni. Cztery ołtarze boczne utrzymane w tym samym stylu, podobnie jak ambona.

W kościele tym w 1893 r. siostra Maria Kozłowska doznała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia dla świata.

Do XVI w. do Soboru Trydenckiego przygotowanie do kapłaństwa odbywało się w szkołach przykatedralnych, bądź u proboszcza. Na Soborze Trydenckim uchwalony został w dniu 15 lipca 1563 r. dekret o seminariach duchownych. W diecezji płockiej pierwsze seminarium bp Wojciech Baranowski powołał w 1594 r. w Pułtusku, chociaż od początku myślano o Płocku. W 1710 r. bp. Ludwik Bartłomiej Załuski erygował seminarium w Płocku przy kościele katedralnym. Po powstaniu styczniowym w 1864 r. ukazem carskim skasowano klasztor dla misjonarzy reformatów, skonfiskowano majątek, a misjonarzy wywieziono. W latach 1864-1865 władze kościelne łączą seminaria w Pułtusku i Płocku. Siedzibą seminarium do 1867 r. jest opactwo benedyktyńskie. W 1867 r. władze carskie zabierają na swoje cele budynek opactwa benedyktyńskiego i przenoszą seminarium do klasztoru poreformackiego. W latach 1876-1883 przebudowano gmachy klasztorne na potrzeby seminarium. Zbudowano gmach profesorski. Gdy zarządcą diecezji został bp Antoni Julian Nowowiejski (1908-1941) zbudowano budynek mieszkalny dla księży profesorów oraz gmach Biblioteki i Archiwum Diecezjalnego. Rozbudowano skrzydło gmachu głównego i zbudowano salę gimnastyczną. W 1916 r. oddano do użytku budynek Niższego Seminarium Duchownego. W 1929 r. w Brwilnie powstał dom letniskowy dla profesorów i studentów „Antoniówka”.

W dniu 25 września 1925 r. Rada Ministrów RP nadała seminarium płockiemu status szkoły wyższej. Wybuch II wojny światowej to trudny czas dla seminarium. Hitlerowcy brutalnie obeszli się z profesorami i klerykami. Wielu zginęło w obozach koncentracyjnych. Nieocenioną stratą jest zniszczenie Biblioteki Seminarium przez Niemców. Biblioteka liczyła ok. 500 cennych inkunabułów, 100 starodruków z XVI w. i wiele innych znaczących dzieł. Niemcy wiele ksiąg spalili. W 1941 r. pozostałe zbiory Biblioteki wywieźli do Królewca. Ślad po większości z nich zaginął. Już w kwietniu 1945 r. zorganizowano w Seminarium zajęcia naukowe. W latach 1986-1993 gmachy zostały odrestaurowane i zmodernizowane. Niższe Seminarium Duchowne w 1998 r. przeniesiono do nowej siedziby w Sikorzu k. Płocka. W 2010 r. Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku obchodziło 300-lecie swego istnienia.

Na dziedzińcu stoi pomnik z popiersiem papieża Jana Pawła II, projektu Gustawa Zemły. Na budynku seminarium napis:”Quidquid agis prudenter agas et respice finem – Cokolwiek czynisz czyń roztropnie i patrz jaki będzie koniec”.

Źródło: Płock od A do A. Jerzy Stefański.

Internet: http://www.plock.eu/pl/kosciol_i_klasztor_podominikanski.html

Edward Jurgens (1824-1863) wychowanek Małachowianki, członek Dyrekcji Stronnictwa Białych w powstaniu styczniowym, więzień X Pawilonu Cytadeli Warszawskiej, gdzie zakończył życie.

Plac Jurgensa usytuowany jest w obrębie ulic Bielskiej, Ostatniej i Okrzei. W tle placu kościół i klasztor poreformacki św. Jana Chrzciciela. Na placu przed kościołem pomnik z 1991 r. projektu Gustawa Zemły bł. arcybiskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego (1858-1941). Poświęcił ten pomnik w czerwcu 1991 r. papież Jan Paweł II przebywający z pielgrzymką w Płocku.

Murowany kościół dla reformatów zbudowany został w latach 1758-1771. Poprzedzał go kościółek drewniany z 1756 r. Klasztor dla misjonarzy reformatów powstał w latach 1773-1785. Obie budowle przebudowano w 2 połowie XIX w. i rozbudowano w 1 połowie XX w. W klasztorze siedzibę mają Wyższe Seminarium Duchowne, dom profesorski i biblioteka (ul. abp. Nowowiejskiego 2).

Fundatorką kościoła była miecznikowa zakroczymska Maria Laskowska. Marmurowa tablica nagrobna fundatorki znajduje się w kościele. Kościół pw. św. Jana Chrzciciela zbudowano w stylu późnego baroku. Jednonawowy, ze sklepieniem kolebkowym i z węższym prezbiterium. Od frontu widoczne dwie nisze, w których stoją posągi św. Piotra i św. Pawła. Oryginały posągów uległy zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Nad prezbiterium dość wysoka barokowa sygnaturka.

Wnętrze kościoła jest barokowo-rokokowe. Zwraca uwagę kontrast między białymi ścianami i sklepieniem oraz dekoracją rzeźbiarską a ciemnym brązem ołtarzy, ambony, ławek. Ołtarz główny z 1777 r. wykonany jest z drewna dębowego przez jednego z zakonników, rzeźby są z drewna lipowego. W centralnej części rzeźba Chrystusa na krzyżu, żłobkowane kolumny o białych bazach i głowicach podpierają wyższą kondygnację z obrazem patrona świątyni. Cztery ołtarze boczne utrzymane w tym samym stylu, podobnie jak ambona.

W kościele tym w 1893 r. siostra Maria Kozłowska doznała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia dla świata.

Do XVI w. do Soboru Trydenckiego przygotowanie do kapłaństwa odbywało się w szkołach przykatedralnych, bądź u proboszcza. Na Soborze Trydenckim uchwalony został w dniu 15 lipca 1563 r. dekret o seminariach duchownych. W diecezji płockiej pierwsze seminarium bp Wojciech Baranowski powołał w 1594 r. w Pułtusku, chociaż od początku myślano o Płocku. W 1710 r. bp. Ludwik Bartłomiej Załuski erygował seminarium w Płocku przy kościele katedralnym. Po powstaniu styczniowym w 1864 r. ukazem carskim skasowano klasztor dla misjonarzy reformatów, skonfiskowano majątek, a misjonarzy wywieziono. W latach 1864-1865 władze kościelne łączą seminaria w Pułtusku i Płocku. Siedzibą seminarium do 1867 r. jest opactwo benedyktyńskie. W 1867 r. władze carskie zabierają na swoje cele budynek opactwa benedyktyńskiego i przenoszą seminarium do klasztoru poreformackiego. W latach 1876-1883 przebudowano gmachy klasztorne na potrzeby seminarium. Zbudowano gmach profesorski. Gdy zarządcą diecezji został bp Antoni Julian Nowowiejski (1908-1941) zbudowano budynek mieszkalny dla księży profesorów oraz gmach Biblioteki i Archiwum Diecezjalnego. Rozbudowano skrzydło gmachu głównego i zbudowano salę gimnastyczną. W 1916 r. oddano do użytku budynek Niższego Seminarium Duchownego. W 1929 r. w Brwilnie powstał dom letniskowy dla profesorów i studentów „Antoniówka”.

W dniu 25 września 1925 r. Rada Ministrów RP nadała seminarium płockiemu status szkoły wyższej. Wybuch II wojny światowej to trudny czas dla seminarium. Hitlerowcy brutalnie obeszli się z profesorami i klerykami. Wielu zginęło w obozach koncentracyjnych. Nieocenioną stratą jest zniszczenie Biblioteki Seminarium przez Niemców. Biblioteka liczyła ok. 500 cennych inkunabułów, 100 starodruków z XVI w. i wiele innych znaczących dzieł. Niemcy wiele ksiąg spalili. W 1941 r. pozostałe zbiory Biblioteki wywieźli do Królewca. Ślad po większości z nich zaginął. Już w kwietniu 1945 r. zorganizowano w Seminarium zajęcia naukowe. W latach 1986-1993 gmachy zostały odrestaurowane i zmodernizowane. Niższe Seminarium Duchowne w 1998 r. przeniesiono do nowej siedziby w Sikorzu k. Płocka. W 2010 r. Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku obchodziło 300-lecie swego istnienia.

Na dziedzińcu stoi pomnik z popiersiem papieża Jana Pawła II, projektu Gustawa Zemły. Na budynku seminarium napis:”Quidquid agis prudenter agas et respice finem – Cokolwiek czynisz czyń roztropnie i patrz jaki będzie koniec”.

Źródło: Płock od A do A. Jerzy Stefański.

Internet: http://www.plock.eu/pl/kosciol_i_klasztor_podominikanski.html