English
Deutsch
Stary Radom uzyskał prawa miejskie pod koniec XIII w. Rozwijał się obok istniejącej Piotrówki, która traciła na znaczeniu ale zarazem nie starczała coraz większej ilości ludności. Pierwotna zabudowa Starego Radomia była drewniana. W centrum głównego placu w XIII w. wzniesiono kościół p.w. św. Wacława. Fundatorem kościoła był Leszek Biały lub Bolesław Wstydliwy. W początku XIV w. budynek został obmurowany i przebudowany. Kolejna przebudowa miała miejsce w XVI w. Po 1795 zlikwidowano parafię w Starym Radomiu, włączając ją w obszar parafii św. Jana Chrzciciela. W 1802 r. kościół zamieniono na magazyn mąki, następnie na magazyn wojskowy a w II połowie tegoż wieku – na więzienie. W latach 1920-27 funkcjonował tu szpital epidemiczny, a do 1945 przytułek dla psychicznie chorych, w latach 1945-65 oddział psychiatryczny szpitala miejskiego. Siedziba ekspedycji wykopaliskowej PAN (1965-78). Od 1978 w rękach kościelnych. Pierwsza msza święta po odrestaurowaniu świątyni odbyła się w 1985 r. wnętrze kościoła zaprojektowane przez Wiktora Zina. Z pierwotnej budowli zachowała się część przypór, portal wejściowy, ozdobny renesansowy fryz. Podczas prac restauracyjnych odkryto (wyeksponowaną w zewnętrznym murze) płytę nagrobną rycerza z wypraw krzyżowych. Na terenie Starego Miasta zachowały się budynki poprzemysłowe – w XIX w. na tym terenie funkcjonowały zakłady zajmujące się m.in. garbarstwem należące do Karchów i Wickenhagenów
źródło: Kutyła E., Spacerkiem po Radomiu, Radom 2012.
Jędrzejewicz J. (red.), Szkice z dziejów Radomia, Warszawa 1961.
internet: http://www.radom.pl
