Grodzisko Piotrówka

Miejsce będące kolebką dzisiejszego Radomia. To leżące w dolinie rzeki Mlecznej grodzisko było otoczone przez małe osady. Stałe osadnictwo pojawia się tu w X w. Z drugiej połowy tego wieku pochodzi właśnie grodzisko. Jego wały zawierały w sobie obszar o powierzchni 2 ha, w skład którego wchodziło przebudowane wzgórze. Obiekt był ufortyfikowany – wały tworzyły dwa rzędy skrzyń drewnianych wypełnione ziemią, od zewnątrz umocnione nasypem z poziomo układanych warstw belek przesypywanych piaskiem. Wał był przebudowywany między XI a XII wiekiem, by ostatecznie jego szerokość u podstawy osiągnęła 14 m a wysokość co najmniej 10 m. Wnętrze grodu zabudowane było niewielkimi domami zrębowymi o wymiarach co najmniej 4 x 4 m przy których znajdowały się wykopane jamy gospodarcze. Prawdopodobnie w XI w. na terenie grody wybudowano kościół św. Piotra – od niego powstałą nazwa grodziska. Lokalizacja grodu przy ważnym szlaku handlowym, spowodowała, że stał się centrum administracyjnym regionu. Prawdopodobnie w XII w. stał się już siedzibą kasztelanii. W tym okresie czasu obok rozwija się duża osada targowa z kościołem św. Wacława – dzisiejsze Stare Miasto. Gdy lokowano Nowy Radom w XIV w. Piotrówka stała się zapleczem gospodarczym dla zamku. Do 1819 r. funkcjonował kościół św. Piotra. W latach 1790-1812 grodzisko pełniło funkcje cmentarza dla Starego i Nowego Radomia. W czasach zaborów grodzisko wykorzystywały wojska zaborcze, jako teren magazynowy oraz miejsce ćwiczeń. W XX w. miały miejsce pierwsze badania archeologiczne. W najbliższym czasie planowane jest utworzenie m.in. z terenu grodziska Parku Kulturowego Stary Radom.

Źródło: Kupisz D., Trzeciecki M., Grodzisko na Piotrówce, Radom 2013.

internet: http://www.radom.pl